اسرار تکامل بزرگترین پستاندار جهنده - وبلاگ اسلیم

به گزارش وبلاگ اسلیم، کانگورو های استرالیایی در دنیا به پرش های خود مشهور هستند. دانشمندان حالا، اما می گویند که در سال های نه چندان دور به لحاظ تکاملی، اجداد منقرض شده این کانگورو ها از روش های دیگری برای راه رفتن استفاده می نموده اند.

به گزارش یورونیوز، محققان در دانشگاه های بریستول و یورک بریتانیا و دانشگاه اوپسالای سوئد از شواهد فسیلی و تجزیه و تحلیل داده های استخوان ساق و قوزک پای این حیوانات استفاده کردند تا دریابند چگونه درازپایان اولیه (اجداد کانگوروها، والابی ها و خانواده آن ها) در 25 میلیون سال پیش به این طرف و آن طرف می رفته اند.

نتایج آنالیز های این تیم نشان می دهد جهش های این حیوان، که بسکمک از مردم آن را اوج تکامل کانگورو ها در نظر می گیرند، در واقع تنها یکی از راه هایی بوده است که این حیوانات متحرک شگفت انگیز با آن تکامل یافته اند تا بتوانند در زیستگاه های مختلف دوام بیاورند. اجداد این حیوانات در واقع عادت به حرکت بر روی پا های خود داشته اند.

کریستین جانیس، دیرینه شناس مهره داران از دانشگاه بریستول و نویسنده اصلی این مطالعه، در این باره می گوید: در واقع کانگورو های بزرگ مدرن، استثنائی در تکامل کانگورو ها به شمار می روند.

کانگورو ها تنها پستانداران بزرگی هستند که عمدتاً با پریدن روی دو پا به این طرف و آن طرف می روند؛ شکلی از حرکت که برای دانشمندان مجذوب نماینده است.

محققان با هدف آنالیز استخوان های ساق پا (درشت نی) و استخوان های پاشنه کانگورو ها و خویشاوندان کیسه دار آن ها، به آنالیز فسیل ها پرداختند. تجزیه و تحلیل آن ها نشان داد که پریدن استقامتی کانگورو های درشت جثه مدرن که با سرعت بالاتر همراه است، در تقریبا تمامی اجداد کانگورو ها (از جمله اجداد مستقیم کانگورو های قرمز و خاکستری امروزی) نادر بوده یا یه کلی وجود نداشته است.

تحقیقات نشان داده است درازپایان اولیه (که از خانواده کیسه داران محسوب می شوند) و 25 تا 50 میلیون سال پیش زندگی می کردند، جثه کوچکی داشته اند و تنها می توانستند تا حد محدودی پرش نمایند. اما حدود 10 میلیون سال پیش، با آب و هوای خشک فزاینده و تغییر زیستگاه ها آغاز به حرکت به سمت جثه بزرگ تر کردند.

در واقع در آن موقع بود که کانگورو های مدرن به لحاظ تکاملی برای بهینه کردن مصرف انرژی آغاز به پریدن کردند.

در حال حاضر کانگورو های قرمز تا 90 کیلوگرم و کانگورو های خاکستری نر حدود 66 کیلوگرم وزن دارند، اما در گذشته بسکمک از کانگورو های منقرض شده بسیار سنگین تر از این میزان بودند. عاملی که پریدن را به یک چالش واقعی برای آنان تبدیل می کرد.

به همین علت کانگورو های بزرگ تر در گذشته برای حل این مسئله به لحاظ تکاملی آناتومی خاص تری را ایجاد کردند که از جمله آن ها می توان به استخوان های بلند و باریک پاشنه برای پریدن کارآمد در سرعت بالا اشاره نمود. آن ها همینطور از روش های حرکتی دیگر نظیر چهارپا راه رفتن برای طی مسافت در سرعت بالا استفاده می کردند.

در همین حال تحقیقات نشان می دهد کانگورو های صورت کوچک منقرض شده، یا استواردمان ها که 15 میلیون سال پیش از کانگورو های امروزی جدا شدند، روی دوپا راه می رفته اند. علت این بود که پاشنه پای آن ها این توان را نداشت که بتواند وزن عظیمشان را (که در گونه ای تا 200 کیلوگرم می رسید) با یک پرش از جا بلند کند.

پروتمنودون ها نیز، که نزدیک به کانگورو های بزرگ امروزی بودند، پا های کوتاه و پهنی نظیر کانگورو های درختی داشتند که برای پریدن مناسب نبود و احتمالاً بیشتر روی چهار پا راه می رفتند.

داشتن استخوان های بلند پاشنه و تاندون آشیل با نوک نازک به کانگورو های مدرن یک حالت فنری برای پرش می دهد. این در حالی است که استخوان های پهن پاشنه دو گروه منقرض شده بالا نشان می دهد آن ها بیشتر از کانگورو های خمیده امروزی حالت ایستاده و شق و رق داشته اند.

تمامی کانگورو های امروزی هنوز برای طی مسافت های کوتاه از حالت چهارپا استفاده می نمایند. در گونه های بزرگتر دم نیز به کمک آن ها می آید و حرکت، حالت پنج پایی به خود می گیرد. دانشمندان می گویند با انقراض حیوانات بزرگتر در اواخر دوره زمین شناسی پلیستوسن در استرالیا و جا های دیگر، راه رفتن کانگورو ها نیز از تنوع کمتری برخوردار شد.

پژوهشگران تخمین می زنند کانگورو های بزرگ تا 50 هزار سال پیش بسیار متنوع تر بودند. این می تواند بدین معنی باشد که زیستگاه استرالیا برای این جانوران در آن موقع ها با امروز متفاوت بوده است.

نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology منتشر شده است.